Μπόνινγκτον, Ρίτσαρντ Πάρκερ

(Richard Parker Bonington, Άρνολντ 1801 – Λονδίνο 1828). Άγγλος ζωγράφος. Άρχισε να ζωγραφίζει με την καθοδήγηση του πατέρα του, ερασιτέχνη ζωγράφου, με τον οποίο σε ηλικία δεκαπέντε ετών ταξίδεψε στη Γαλλία. Την καλλιτεχνική του διαμόρφωση συμπλήρωσε στο Παρίσι με τη μελέτη, στο Μουσείο του Λούβρου, των Φλαμανδών και Γερμανών κυρίως ζωγράφων και όχι των μεγάλων Ιταλών καλλιτεχνών. Ακολούθησε μαθήματα και στη Σχολή Καλών Τεχνών και ύστερα στο εργαστήριο του Γκρο, φανερώνοντας εξαιρετική κλίση στο τοπίο και στην τεχνική της υδατογραφίας. Μερικά τοπία της Νορμανδίας και της Πικαρδίας («Χάβρη», «Τοπίο της Αμπερβίλ», διάφορες «θαλασσογραφίες») του εξασφάλισαν χρυσό μετάλλιο στο Σαλόν του 1822. Λίγα χρόνια αργότερα (1825) επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία μαζί με τον Ντελακρουά: τότε και οι δύο ζωγράφιζαν ιστορικούς πίνακες («Ο Φραγκίσκος A’ και η δούκισσα ντ’ Ετάμπ», «Ο Μαζαρίνος και η Άννα η Αυστριακή», στο Μουσείο Λούβρου). Το 1826 ο Μ. επισκέφθηκε τη Νάπολη, τη Φλωρεντία, την Μπολόνια, το Μιλάνο και κυρίως τη Βενετία, όπου δημιούργησε πολλά έργα. Ένα από αυτά, η «Άποψη του ανακτόρου των Δόγηδων στη Βενετία», είχε μεγάλη επιτυχία στο Σαλόν του 1827. Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Ο Μ. ήταν από τους μεγαλύτερους Άγγλους τοπιογράφους του 19ου αιώνα. Ρίτσαρντ Πάρκερ Μπόνινγκτον: «Το ανάκτορο των δόγηδων στη Βενετία» (1826). Το έργο, φιλοτεχνημένο σ’ ένα ταξίδι του καλλιτέχνη στην Ιταλία, είναι από τα αντιπροσωπευτικότερα του ύφους του. Διακρίνεται κυρίως για την ορθή απόδοση των χρωμάτων που χαρακτηρίζει τα παραδοσιακά ιταλικά κτίρια.